فرشته ها

بال ندارد،گاهی هم خسته و رنجیده می شود،
نمیبیند
من را نه،خودش را...
آنقدر که غرق نوجه به فرزند ناخلفی چون من شده
این اسطوره محبت و دلسوزی!
و من و محبت چون ماهی و دریا
خدایا می شود فراموش کنید؟
تو و فرشته هایت؟
خطاهای این غریق ناشکر محبت را؟
می ترسم از غضب تو
که چشم به دل مادرم دوخته ای!
پشیمانم از صدای بلندم در مقابل فرشته ات